สิทธิการร่วมโดยสารกันไปในเส้นทางเดียวกันของนักศึกษา ที่เกี่ยวกับกฎหมายแพ่งและพาณิชย์

Abstract

การวิจัยในครั้งนี้เป็นการศึกษาถึงศึกษาถึงแนวคิดการร่วมโดยสารกันไปในเส้นทางเดียวกัน (Ride Sharing) ในแง่มุมที่เกี่ยวกับกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ เช่น สัญญารับจ้างทำของ สัญญาขนส่งคน โดยสาร หรือสัญญาเช่าทรัพย์ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวคิดการร่วมโดยสารกันไปในเส้นทาง เดียวกัน ในเอกเทศสัญญาตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์และศึกษาถึงความเป็นไปได้ในการใช้ ประโยชน์จากบริการร่วมโดยสารกันไปในเส้นทางเดียวกันของนักศึกษาที่เดินทางไปเรียนระหว่างวิทยาเขต เวียงบัวกับวิทยาเขตแม่สา การวิจัยมีกลุ่มประชากรที่ทำการศึกษาคือกลุ่มนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏ เชียงใหม่ที่เดินทางไปเรียนระหว่างวิทยาเขต เวียงบัวกับวิทยาเขตแม่สา จำนวน 100 คน โดยทำการศึกษา ระยะเวลาตั้งแต่เดือนมิถุนายน 2560 ถึง ธันวาคม 2560 รวม 6 เดือน โดยมีเครื่องการวิจัยได้แก่การวิจัย เอกสาร การสัมภาษณ์ และการใชแ้บบสอบถาม โดยสำรวจความรู้ความเข้าใจและการใช้ประโยชน์จากบริการร่วมโดยสารกันไปในเส้นทาง เดียวกันของนักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ ใน 5 ด้านคือด้านความรู้ความเข้าใจ ด้านราคา ด้านความ ปลอดภัย ด้านความสะดวก และด้านเวลา ผลการศึกษาพบว่านักศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ มี ความรู้ความเข้าใจแนวคิดการร่วมโดยสารกันไปในเส้นทางเดียวกัน โดยรวมอยู่ในระดับสูงกว่าปานกลาง และเมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่านักศึกษามีความตระหนักด้านความปลอดภัยของการร่วมโดยสารกันไป ในเส้นทางเดียวกัน โดยรวมอยู่ในระดับปานกลาง ยกเว้นปัจจัยด้านราคาและด้านเวลาอยู่ในระดับต่ำกว่า ปานกลาง การศึกษาแนวคิดการร่วมโดยสารกันไปในเส้นทางเดียวกันในเอกเทศสัญญาตามประมวล กฎหมายแพ่งและพาณิชย์ โดยเปรียบเทียบกับสัญญาจ้างทำของ พบว่าการร่วมโดยสารกันไปในเส้นทาง เดียวกัน ไม่เข้าลักษณะของสัญญาจ้างทำของเพราะตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 587 ก าหนดให้สัญญาจ้างทำของต้องมีการตกลงเรื่องสินจ้าง และไม่เข้าลักษณะสัญญาจ้างแรงงานด้วยเพราะ สัญญาจ้างแรงงานนั้น นายจ้างมีอำนาจบังคับบัญชาลูกจ้างระหว่างที่ทำงานให้ ไม่เข้าองค์ประกอบของ

สัญญารับขนตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ของไทยเพราะการรับขนจะมีค่าระวางพาหนะ แต่มี ความใกล้เคียงกับสัญญาเช่าทรัพย์ส่วนหนึ่ง กรณีที่ผู้ขับขี่ไม่มีรถเป็นของตนเอง โดยผู้ขับขี่ต้องทำสัญญากับ ผู้ประกอบการเครือข่ายการให้บริการเรียกรถโดยสาร

สำหรับความเป็นไปได้ในการใช้ประโยชน์จากบริการร่วมโดยสารกันไปในเส้นทางเดียวกัน ของนักศึกษาที่เดินทางไปเรียนระหว่างวิทยาเขตเวียงบัวกับวิทยาเขตแม่สา ยังเป็นไปได้น้อย เนื่องจาก นักศึกษาส่วนใหญ่ยังใช้รถส่วนตัวกรณีไม่สามารถใช้บริการหลักคือรถบริการของมหาวิทยาลัยได้ การประกอบธุรกิจเรียกรถบริการแท็กซี่ยังเป็นสิ่งที่ผิดกฎหมายในประเทศไทยเพราะขัดต่อ พระราชบญัญตัิรถยนต์ พ.ศ.2522 แต่การร่วมเดินทางไปในเส้นทางเดียวกัน ยังมีประโยชน์กรณีผู้โดยสาร ต้องการเดินทางไปในพื้นที่ที่ไม่มีการให้บริการแท็กซี่สาธารณะ เช่น บนภูเขา หรือพื้นที่ธุระกันดาร นอกจากนี้ยังสามารถเรียกใช้บริการ Ride sharing กรณีนอกเวลาบริการของรถสาธารณะ ประเทศไทยจึง ควรทำให้เป็นเรื่องถูกกฎหมายโดยออกกฎหมายเกี่ยวกับการร่วมเดินทางไปในเส้นทางเดียวกัน การออก กฎเกณฑ์เกี่ยวกับคุณสมบัติของบุคคลที่สามารถเป็นผู้ขับขี่รถยนต์สาธารณะได้ รวมถึงข้อกำหนดให้บริษัท ผู้ประกอบการ ต้องได้รับอนุญาตจากรัฐก่อนดำเนินการให้บริการ